Muhterem babam Musa Efendi Hazretleri, kendilerinden yardım isteyenleri; “–Allah versin, Allah versin!” diyerek başından savanlara çok üzülür ve şöyle derdi:
“–Acaba bize kim veriyor?! Allah bize niçin veriyor?! Sırf kendimiz için mi?! Düşünmeliyiz: Bizler de Rabbimiz’den devamlı istiyoruz, sonra yine istiyoruz! Mülk, yalnız Allâh’ındır. Kul, bir emanetçi olduğunu unutmayacak!..”
Şeyh Sâdî’nin şu îkâzı ne kadar ibretlidir:
“Kapına bir garip gelirse, sakın eli boş gönderme. Allah göstermesin belki bir gün sen de garip olur, kapıları dolaşırsın!..”