GÜNÜN MESAJI

Ömür takviminden açılan her yeni gün, bize verilmiş yeni bir mühlet. Bir daha verilip verilmeyeceği meçhul olan bu nîmeti ziyan etmeyelim....

Nasıl ki namazın fazîleti ilk vaktinde edâ edilmesinde ise, infâkın fazîletlisi de, geciktirilmeden ilk fırsatta yapılmasındadır....

Bu dünyadan gidenler, ister köle, ister padişah gibi gitsinler, oradaki bütün sermayeleri, bu dünyadan ne gönderdilerse odur....

Hakikî zenginlik, mal çokluğuyla değil, gönül tokluğuyladır. Kanaat, en büyük zenginliktir....

Şeyh Sâdî, Bostan adlı eserinde der ki: “Birisine iyilik ettiğin zaman; «–Ben efendiyim, beyim; o bana muhtaçtır!» diye büyüklenme! Zaman, o muhtaç kimseyi vurmuş deme! Zira vuran kılıç henüz kınına girmemiştir; mümkündür ki o kılıç bir gün seni de biçer.”...

Paranın kaderi, kişinin kaderine müdâhil olur. Herkes zanneder ki, ben parama hükmederek istediğim yere harcıyorum. Hâlbuki para, kazanılışındaki mânevî temizlik durumuna göre, lâyık olduğu yere gider; sahibinin irâdesini de kendi gittiği yere doğru istikâmetlendirir. Yani hâkimiyet, çoğu zaman paradadır; sahibinde değil…...

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “…Kim Allah için tevâzû gösterirse Allah onu yükseltir, kim de kibirlenirse Allah onu alçaltır…” (Heysemî, X, 325)...

Hazret-i Mevlânâ buyurur: “Bahar mevsiminde bir taş yeşerir mi? Toprak gibi mütevâzı ol ki senden renk renk güller ve çiçekler yetişsin!..”...

Cebine haram para girenin ameli bozulur, ihlâsı kaybolur. Maddî-mânevî huzûrumuz için, helâl yoldan kazanmaya son derece dikkat etmeliyiz....

Cenâb-ı Hak, niyeti hâlis olanın, azını çok eyler. İhlâsla verilen azıcık bir sadaka, gönülsüz verilen dağlar kadar sadakadan kıymetlidir....

Parada bir sır vardır; o, geldiği yoldan gider. Helâl para, hayra sarf edilirken; şer yoldan gelen para ise, yine şerrin sermayesi olur....

Gurur, kibir ve enâniyet, mânevî yolun bir nevî kanseridir. İblis, yüce bir mevkîdeyken, üstünlük iddiâsı yüzünden ebedî hüsrâna dûçâr oldu....

Bir nîmete eriştiğinde gurur şaşkınlığıyla “Ben!” diyeni Hak Teâlâ zelil eder. “Bu Senʼin lûtfun yâ Rabbî!” diyeniyse yüceltip azîz kılar....

Şeyh Sâdî buyurur: “Kapına bir garip gelirse, eli boş gönderme. Allah göstermesin belki bir gün sen de garip olur, kapıları dolaşırsın.”...

Din kardeşlerimizin mes’ûliyetini omuzlarımızda hissetmedikçe, kendi hesâbımızı kolay veremeyeceğimizi hatırımızdan çıkarmamalıyız....

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Bir hayra vesîle olan, o hayrı yapan gibidir.” (Tirmizî, İlim, 14)...

Lokman Hakîm buyurur: “İki şeyi unutma: Allah Teâlâ’yı ve ölümü. İki şeyi de unut: Başkasına yaptığın iyiliği ve sana yapılan kötülüğü.”...

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Sadaka vermekte acele edin. Çünkü belâ, sadakanın önüne geçemez.” (Heysemî, Mecmau’z-Zevâid, III, 110)...

Esʼad Erbilî Hazretleri buyurur: “Dervişlik bostanında ıztıraptan zevk alırım. Yastığımı dikenden yaparsam rüyamda Gül’ü görürüm!”...

Esʼad Erbilî Hazretleri buyurur: “Aşk gülistânının yolunda dikenden korkulmaz! Ben her dikenin üstünden yüzlerce gonca toplarım!”...

Dalındaki dikenlere katlanan gül, hoş rengi ve râyihasıyla insanlara âdeta; “Beni gönül gözüyle okuyun da benim gibi olun!” demektedir....

Ecdâdımız; “Kişi noksânını bilmek gibi irfân olmaz!” demişlerdir. Noksanını gören, telâfîsine gayret eder; görmeyense gâfil avlanır....

Şeyh Sâdî-i Şîrâzî der ki: “Cömert kimse, meyve veren bir ağaç gibidir. Cömert olmayan insan da dağdaki odun gibidir.”...

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Din kardeşini güler yüzle karşılamaktan ibâret bile olsa, hiçbir iyiliği küçümseme.” (Müslim, Birr, 144)...

Kalpteki nûrun bir sebebi; müʼminin kendi hâlini çokça muhâsebe etmesi ve başkalarının kusurlarından önce kendi kusurlarını görebilmesidir....

Kahkaha ile gülmek bir ifrat; somurtup surat asmak ise bir tefrit hâlidir. Bunun îtidâli ve en makbûl olan kıvâmı ise, mütebessim olmaktır....

Mü’min; açan çiçeklerin, meyveli ağaçların hikmetinde derinleşerek çiçekler gibi zarif ve nâzik; meyveli ağaçlar gibi cömert olmalıdır....

Mevlânâ Hazretleri buyurur: “İnsanın nasıl güldüğünden edebinin, neye güldüğünden de aklının seviyesini anlarım.”...

İffet ve hayâ, insana âit bir keyfiyettir ve insanın diğer mahlûkattan imtiyâzıdır....

Hadîs-i şerîfte buyrulur: “Yiğit dediğin, güreşte rakibini yenen kimse değildir. Asıl yiğit, kızdığı zaman öfkesini yenen kişidir.” (Buhârî, Edeb, 76)...